Punjabi Poem
ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ
ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਸੱਚਾ ਹੈ।
ਪਰ ਮੈਂ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ।
ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸਦਾ ਮੈਂ ਝੂਠਾ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸਾਂ।
ਕਿੰਨੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਚੰਨ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਹੈ,
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕਦੀ ਉਸਦਾ ਚਹਿਰਾ ਨਹੀਂ ਦਿਸਿਆ।
ਕਿੰਨੀਆਂ ਮਹਿਫਿਲਾਂ ’ਚ ਸ਼ਰੀਕ ਹੋਇਆ,
ਪਰ ਕਦੀ ਵੀ ਮੂੰਹੋਂ ਉਸਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਦੀ ਵੀ ਕਿਸੇ ਰੁੱਖ ਉੱਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਉਕੇਰਿਆ।
ਮੈਂ ਤਾ ਕਦੀ ਵੀ ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰੋਇਆ।
ਉਸਨੂੰ ਕੋਲ਼ੋਂ ਲੰਘਦੀ ਜਾਣ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਦੀ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ।
ਫਿਰ ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਸੱਚੀ ਕਿਵੇਂ?
ਪਰ ਮੈਂ ਗ਼ਲਤ ਸੀ
ਝੂਠੀ ਤਾਂ ਉਹ ਨਿਕਲੀ
ਛੱਡ ਗਈ ਮੈਨੂੰ ਇਕੱਲਾ
ਦੂਰ ਕਿਸੇ ਪਰਦੇਸ
’ਤੇ ਸੁਣਿਐ ਉੱਥੇ ਗਿਆ
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪਰਤਿਆ।
